انگاری همین دیروز بود که نسیمی سمت کوچه ها وزیدن گرفت و دلهای بی قرار را قرار بخشید. میهمانی آمد که همه را به میهمانی برد. سفره ای گسترد که همه ی مردمان کوچه پس کوچه های شهر را دور خود جمع کرد و برکت بخشید . دارا را درکنار ندار نشاند و عزت را تقسیم کرد. آری این رمضان بود که کشان کشان دامن گل گلی خود را پهن می کرد تا عطر محبت و بندگی را به مشام دلدادگان خویش برساند. رمضان آمد و آبشار امید از سرچشمه ی ازلی جریان پیدا کرد و بر دلهای خشک اما امیدوارمان سرازیر شد.